Αυτό μπορεί να μην ακούγεται λάθος, έως ότου
αντιληφθείτε ότι ο πλούτος δεν δημιουργείται από το δημόσιο
τομέα έτσι ώστε αυτή η αύξηση του ΑΕΠ να έχει μεγεθύνει
την πραγματική οικονομική δραστηριότητα με διπλούς
υπολογισμούς, αντικαθιστώντας την πραγματική ανάπτυξη
της οικονομίας και δημιουργώντας απλά την εντύπωση της
παραγωγής πλούτου.
Η διόγκωση του ΑΕΠ από την αύξηση του δημόσιου
τομέα έπρεπε να χρηματοδοτηθεί από τη φορολόγηση του
ιδιωτικού τομέα, του πραγματικού τομέα παραγωγής πλούτου.
Είναι δύσκολο να αυξάνεις τους φόρους και να παράγεις
περισσότερα δημοσιονομικά έσοδα όταν η πραγματική
οικονομία δεν αναπτύσσεται αρκετά, όμως είναι αρκετά εύκολο
να φορολογείς πιστωτικές δαπάνες/επέκταση όταν επιτρέπεται
στην πίστωση να εξελίσσεται με ταχύτητα σε μια φούσκα
μόχλευσης. Αυτή ήταν η οδός που ακολουθήθηκε από τους
δημόσιους τομείς του αναπτυγμένου κόσμου.
Ζυμωνόταν μια πιστωτική, και άρα μια κεφαλαιακή
φούσκα, και τα αποτελέσματά της εξαφανίστηκαν μέσω των
φόρων.
Η ανάπτυξη της κεφαλαιακής φούσκας που έλαβε χώρα
από το 2002 έως το 2007 επιταχύνθηκε από νέες καινοτομίες
του τραπεζικού κόσμου, η εφαρμογή των οποίων κατέστη
γνωμη των είδίκων
15
»
Από μια δημοσιονομική εξισορρόπηση όπου τα χρέη, αν
και μεγάλα, βρισκόντουσαν υπό έλεγχο, η Ευρώπη και οι
ΗΠΑ βρέθηκαν αμέσως σε πρωτοφανή οικονομικό κίνδυνο
με τα δημοσιονομικά ελλείμματα να εκτοξεύονται στο 10% του
ΑΕΠ. Μικρές χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Ισλανδία
κατέρρευσαν.
Ενώ οι πτωχευμένες και οι υπό πτώχευση τράπεζες
κατηγορήθηκαν για βραχυπρόθεσμο δανεισμό και
μακροπρόθεσμη πίστωση, καθώς και για μόχλευση των
κεφαλαίων τους σε πρωτοφανή πολλαπλάσια, οι κυβερνήσεις
της δύσης είχαν κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Στηριζόμενες σε βραχυπρόθεσμα έσοδα και έχοντας
λάβει μακροπρόθεσμο δανεισμό, βρέθηκαν σε θέση να
έχουν δανειστεί γιγαντιαία κεφάλαια που δεν θα μπορούσαν
ποτέ να αποπληρωθούν ή ακόμα και να εξυπηρετηθούν
μακροπρόθεσμα με πρωτοφανή επιτόκια.
Το ΑΕΠ αποτελεί το δείκτη μέτρησης των οικονομιών
των κρατών. Μπορείτε να το θεωρήσετε ως την οικονομική
παραγωγή ενός κράτους. Ωστόσο, το ΑΕΠ περιλαμβάνει και
τις δημοσιονομικές δαπάνες. Για να παρουσιάσουν ανάπτυξη,
οι κυβερνήσεις είχαν ανεβάσει το ΑΕΠ τους διογκώνοντας τα
έξοδα του δημόσιου τομέα, ενώ υπήρχε πολύ χαμηλότερη
ανάπτυξη στην πραγματική οικονομία του ιδιωτικού τομέα.
