Γνώμη των ειδικών
22
11.2014
Μια έντονη εξέταση της κατανομής του ρίσκου - μέρος 1ο
Προσοχή στη διαφοροποίηση
Κλασικά, το άνοιγμα, και το πιο εξελιγμένο συνώνυμό του «διαφοροποίηση», παρουσιάζεται
από την καθιερωμένη οικονομική βιομηχανία ως ο ορθός, καθώς και ο μοναδικός, τρόπος
αντιμετώπισης του ρίσκου. Ωστόσο, αυτό γίνεται με ελάχιστη ή με καμία διαφοροποίηση. Πολύ
συχνά τα μειονεκτήματα υποτιμώνται ή δεν αναφέρονται καθόλου. Σε αυτήν τη σειρά άρθρων
θα επιστρατεύσουμε την αναλυτική μας δεινότητα για να μελετήσουμε την έννοια σε βάθος και
να διαπιστώσουμε εάν όντως πρόκειται για σπουδαία ιδέα. Φυσικά, εάν δεν είναι, πρέπει να
αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε ποιες είναι οι καλύτερες εναλλακτικές.
»
Η ιδέα του ανοίγματος του ρίσκου αποτελεί άμεση συνέπεια
του γεγονότος ότι η εξέλιξη ευνοεί τη διάθεση απόκτησης και
διατήρησης του ελέγχου του περιβάλλοντός μας και μάλιστα
δίχως ρίσκο, που είναι το σημαντικότερο για την επίτευξη αυτού
του σκοπού. Σε ένα φυσικά εχθρικό περιβάλλον, η αρνητική
έκβαση μπορεί να ισοδυναμεί με θάνατο, αποκλείοντας
την παραγωγή. Έχουμε το γενετικό χάρτη εκείνων που το
έβαλαν στα πόδια και δεν ενέδωσαν στον τζόγο. Πρόκειται
για εκείνους που φοβήθηκαν το ρίσκο. Έως σήμερα είμαστε
προσκολλημένοι σε αυτήν την αποστροφή του ρίσκου,
όπως έγινε ευρέως γνωστή από τη γένεση του τομέα της
συμπεριφορικής χρηματοοικονομικής. Και αυτό γίνεται ακόμη
πιο προφανές εάν λάβουμε υπόψη ιστορικά διαμορφωμένες
ρήσεις του στιλ «κάλλιο πέντε και στο χέρι», «κράτα πισινή»
κ.ά.
Βέβαια, σήμερα οι επιλογές μας, και συγκεκριμένα αυτές
που πρέπει να κάνουμε για τις αγορές, δεν μας φέρνουν
πλέον εκείνα τα αποτελέσματα ζωής ή θανάτου. Δεν υπάρχει
κανένας λόγος να φοβόμαστε το ρίσκο. Μάλλον, μπορεί να
υπάρχει, αλλά είναι πολύ μικρότερος από ότι νομίζουμε. Η
αλήθεια είναι ότι το ρίσκο ισοδυναμεί με την ευκαιρία καθώς
χωρίς αβεβαιότητα δε θα υπήρχαν χρηματαγορές εξαρχής.
Πρέπει απλά να το σεβαστούμε και να το συμπεριλάβουμε.
Για να το θέσουμε με τα λόγια του Clint Eastwood, θα
λέγαμε: «για σίγουρα αποτελέσματα, πάρε ένα πιστόλι».
Πιστεύω ότι ο Eastwood θα γινόταν φοβερός επενδυτής.
